به طوری که از زبان گذشتگان و بزرگان محلی اهل تاریخ لایبید روایت شده است، در زمان هارون الرشید خلیفه عباسی، سه نفر برادر از سرزمین خراسان به نامهای عرب الهادی، مسافری و آصف که از بزرگان آن زمان و مخلصان وعاشقان به اهل بیت(ع) واز دوستاران امام هشتم (ع) به شمار می رفته اند و دارای احشام ودام زیادی بوده اند، از رفتار وخشونت خلیفه عباسی به تنگ آمده وچون تحت فشار مامون قرار می گیرند اموال واحشام خود را برداشته وراهی سرزمین اصفهان میشوند و همه جا طی طریق کرده تا به مکانی در شمال غربی استان می رسند و در این هنگام است که از شهادت حضرت علی ابن موسی الرضا(ع) مطلع می گردند.
عرب الهادی برادر بزرگتر که مردی با ایمان و مخلص بوده است از این خبر ناگوار به شدت غمگین می شود و به یاران و همراهان خود می گوید: ” من دیگر کمرم شکست و حال راه رفتن ندارم”. در همین مکان بار بیندازید(مکانی که امروز معروف است به قلعه بلند لایبید و یا به روایت پیران وسالخورده گان قلعه بزرگ نامیده می شده است).در این مکان چشمه آبی وجود داشته و چند درخت بید اطراف این چشمه را محصور کرده بود است. به دستور عرب الهادی بار اندازی احشام و اموال ایشان شروع می شود. و اینگونه لایبید مکانی برای نسلهای آینده و فرزندان عرب الهادی انتخاب می گردد.
به طوری که می گویند عرب الهادی انسانی سخاوتمند و شجاع و در عین حال مهربان و رئوف از جمله کسانی بوده که ازسرزمین مدینه به همراهی یاران امام و صحابه به خراسان و مرو آمده بوده است. روایت شده که روزی یارانش به او می گویند”چند نفر سارق تعداد زیادی از گوسفندان تو را سرقت کرده اند و چوپان ها آنها را دستگیر کرده اند، تکلیف چیست؟” در اینحال او با خونسردی جواب میدهد: “حتما نیاز داشته اند، هر چه را سرقت کرده اند به آنها بدهید و آزادشان کنید”.گویند دزدان از عملکرد این مرد باگذشت، شرمنده شده و نه تنها گوسفندها را بر گرداندند بلکه خود نیز به جمع خادمان و خدمتگذاران او در آمدند.
همچنین آمده است که این مرد بزرگ آنقدر احشام و دام داشته است که چوپانهایش یکدیگر را نمی شناخته اند.در تحقیقاتی که شده است هنوز مشخص نیست که آرامگاه این مرد بزرگ در کدام نقطه می باشد ولی از سنگ نوشته ها ولوحهای سنگی مقبره ها که در قبرستان قدیمی قلعه بلند لایبید دیده شده، مشخص است که نوادگان و شجره او از حاجیان معروف این منطقه هستند و احتمالا شخص عرب الهادی خود در همین گورستان دفن می باشد.در روایت ها در مورد وجه تسمیه نام لایبید آمده است هنگامی که برادران عرب الهادی به ملاقات او می آیند، مشاهده می کنند کلبه ای از جنس گل وسنگ در لابلای چند درخت بید ساخته شده و چند چادر هم که جایگاه خدمه و حرمسرا بوده در اطراف این کلبه قرار دارد،آصف و مسافری با خود می گویند “عرب الهادی رفته لایبید( داخل بید)” و احتمالا از آن زمان تا به امروز این اسم برای منطقه باقی مانده است.